“Asla sevilmeyeceğim çünkü kendimi sevmiyorum.”

Çürük yeşile çalan dişleri ve kokan ağzı ile sırıtarak kulağıma fısıldadı: “Eksiksin, ondan gidecek…”. Tiksinme hissi ile tüylerimin diken diken olması aynı ana denk geldi. Varlığını unuttuğum anlarda, kalp ritmimdeki hafif artışla, saçma sapan garip cümleler fısıldayarak içimde belirirdi, lanet olasıca… Nereden çıkmıştı ki bu fikir şimdi? Her zamanki gibi, bunu duymak için ne yaptığımı bilemedim. Bahsi geçtiğine göre, bir hata vardı, muhakkak olmalıydı ki bana beni hatırlatmıştı. Olayın ne olduğunu henüz göremiyordum ama artık her baktığımı eksikliğim sanacaktım… Şarlatanın, içimi karıştırmaları hayatımda bakiydi: Her yolunda gittiğini düşündüğüm olay, en beklemediğim anlarda boka sarardı ve her öncede, it, bana bir pislik zırvalardı.

Okumaya devam et →